herkes şu anda bana bakıyor hissi

işlek bir caddede afili kıyafetlerle salına salına yürürken, arkadaşlar arasında yüksek sesle konuşup şakalaşırken, yardıma muhtaç bir kimseye o sihirli eli uzatırken, yerinde bir hareket yaparken, velhasıl güzelken, her şey yolundayken peyda olmakta mahir, özde kusurlu, sözde huzurlu duygu yoğunluğu. akşam saatleri. biramızı yudumlayarak halısaha maçı izliyoruz. takımlardan birinde ta çocukluğumdan beri hiç ısınamadığım bir eleman var. ara sıra, çaktırmadan kendisini takip ediyorum. attığı her çalımdan, her isabetli pastan, açtığı her başarılı ortadan sonra umutla saha dışına bakıyor. utanmasa ellerini siper edecek gözlerine. belli ki birilerinin hayranlık dolu bakışları ile karşılaşmayı umuyor. hiç değişmemiş. küçükken de öyleydi. hâlâ aynı. can çıkmayınca huy da çıkmamış tabi. ikili mücadele. biri buna faul yaptı. sonra gelip adam gibi özür dilemek istedi. bizimki ise direkt anasına küfretti. hem de yırtınırcasına. takım arkadaşları, rakip oyuncular yahu sakin olsana biraz diyor. dinleyen kim. işin içine bacıyı filan da dahil edince dört bir yandan tekme tokat yemeye başladı. aman allahım. milleti çileden çıkarmış. kavgayı ayırmaya çalışanlar bile gönülsüz. sempati yoksunluğu dedikleri bu olsa gerek. o akşam güzel bir dayak yedi benim eski arkadaş. dilediği de oldu. çünkü yumruklardan kaçmaya çabalarken herkes başını çevirmiş pür dikkat ona bakıyordu.

bir diğer türevi de; herkes benim arkamdan konuşuyor benimle dalga geçiyor

boy 1.60 olduğundan topuklu giyince çok uzadığımı hissedip insanlar bakıyordur diye utanırım arada. problem boyumda...

bence yere düşünce oluşan histir kendisi

sosyal fobi hastalığı olanların sürekli yaşadığı durum

bu yüzden lisede hep cam kenarı en arkada oturdum, yemekhanede en köşeye çöktüm

paranoyak durumu. asosyal olmanin sana getirisi

acaba bir yerim mi açık düşüncesi belirir bir an zihnimde

üniversiteye yeni gitmiş öğrenci şehiri gezmek için çıktığı gün herkes ona bakıyormuş hissine kapılır.

maymun gibi hissettirir.

rimel sürerken herkes bana bakıyor gibi hissediyorum. bakmayın

yanılmıyorsam bu durum hayali seyirci algısı ile ilgiliydi. ergenlik döneminin getirilerindendir. zamanla daha çevreden soyutlanmış bir hale gelip önemsememeye başlıyorsunuz.

pazarda çalıştığım ilk gün bağıramadım herkes bana bakacak gibi geldi. sonra dayının birisi geldi yeğenim sen yenisin galiba dedi.: ve o sözü söyledi"eşeğin anıranı pazarcının bağıranı makuldür dedi.. verdim vağırdım 9 aylık çocuğu yıkıyor bu limonlar geeelllll

azcik dar giyindigimde oyle hissediyorum bunye alismis bolluga darlik kafa yapiyor

bir ortama girerken oluyor mesela bende hiçbir ortama girmiyorum bu yüzden

hareketlerini kısıtlar kasılır insan en ufak bir gülme sesi daha çok tiribe sokar insanı.

baya bi turuncu montla geziyorum normal değil mi djaşdnks

kafami cevirir bana bakana bakarim hala bakiyosa gozlerinin icine kadar bakarim.kafasini cevirene kadar. ama gelin gorun ki lenslerimi takmadigim zaman o kadar rahat ki istediginiz kisiye bakin zaten gormuyosunuz kafa rahat